Nöbetçi Eczaneler
Kahramanmaraş merkezli 6 Şubat depremlerinde annesi, iki kardeşi ve kuzenini kaybeden 19 yaşındaki İdil Gülmez, tüm zorluklara rağmen hayalinin peşinden giderek, Ankara’daki özel bir üniversitenin Türkçe Öğretmenliği bölümünü yüzde 100 burslu kazandı.
Hatay’ın İskenderun ilçesinde depreme yakalanan İdil Gülmez, çöken evlerinin enkazından 5,5 saat sonra yaralı olarak kurtarıldı. Ancak aynı evde bulunan annesi Gül Gülmez (44), kardeşleri Can (16) ve Yusuf (10) ile kuzeni Poyraz Yürek (13) hayatını kaybetti. Deprem anında Gaziantep’te görevde olan babası Gökhan Gülmez (46) ile yaşamaya başlayan İdil, eğitimine Türk Eğitim Derneği’nin (TED) “Afet Bursu” desteğiyle devam etti.
YKS’de gösterdiği başarıyla Ankara’daki özel bir üniversitenin Türkçe Öğretmenliği bölümüne yüzde 100 burslu olarak yerleşen Gülmez, hem kendi hem de annesinin hayalini gerçekleştirmiş oldu.
”ANNEM HEP ‘KIZIM ÖĞRETMEN OLACAK’ DERDİ”
Deprem sonrası yaşadığı zorlukları anlatan Gülmez, bir süre içine kapandığını ve kimseyle iletişim kurmadığını belirterek şunları söyledi:
> “Bir yerden başlamam gerekiyordu. Çünkü 12. sınıfa geçecektim ve bir hayalim vardı. Geçmişi silemeyiz ama geleceğimiz için adım atmamız gerekiyor. Başlarda hiçbir umudum yoktu, hatta sınava hazırlanmayı bile düşünmüyordum. Ama sonra çocukluk hayalim olan öğretmenliği hatırladım. Annem bana her baktığında, ‘Kızım öğretmen olacak’ derdi. Şimdi onun ve kendi hayalimi gerçekleştirdim.”
”SABAH 6’DA KALKIP 2 SAAT YOL GİDİYORDUM”
Sınav sürecinde yaşadığı zorluklara da değinen Gülmez, kararlılığıyla dikkat çekti:
> “Etüt merkezine gitmek için sabah 06.00’da kalkıyordum. İlçe değiştiriyordum, gidiş geliş 2 saat sürüyordu. Kışın çok zordu. Ama pes etmeyerek günlük 9 saat çalışmaya başladım. Vazgeçseydim, şu an burada olamazdım. Depremden önce düzenli çalışan biriydim, o düzeni yeniden kurmaya çalıştım.”
”HER KARANLIĞI ALTINDA BİR IŞIK VATIYOR”
Deprem sonrası psikolojik olarak da zorlu bir dönem geçirdiğini söyleyen Gülmez, şöyle devam etti:
> “Ailede sadece biz evimizi kaybetmemiştik, halam da kaybetmişti. Bir süre babaannemde kaldık. Ben ise içine kapanmış, agresif ve sessizdim. Duygularımı bastırmam panik ataklara yol açtı. Enkaz altındayken ayağım sıkışmıştı, hâlâ izi duruyor. Uzun süre yürüyemedim. Ama toparlanmak hem insanın kendi elinde hem de çevresinin desteğiyle mümkün. Ben şunu öğrendim: Her karanlığın altında bir ışık yatıyor ve o ışık da biziz.”
